Ο δαίμων της μεσημβρίας χαιρετίστηκε ως το βιβλίο-κλειδί της νέας χιλιετίας γύρω από την κατάθλιψη, το άγχος και τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Μιλώντας με βιωματική ειλικρίνεια και επιστημονική εγκυρότητα, σοκαριστική αμεσότητα αλλά και λυτρωτικό χιούμορ, ο Άντριου Σόλομον ετοίμασε ένα πολυδιάστατο, ευφυές και συγκινητικό έργο, που τον καταξίωσε αμέσως ως αυθεντία επί του θέματος. Σκάβοντας βαθιά μέσα του, ο συγγραφέας εξομολογείται με τρόπο σπινθηροβόλο όσο και τρομακτικό τις δικές του οδυνηρές εμπειρίες. Στρέφεται έπειτα στον πόνο των άλλων, εκείνων που η ζωή τους κλονίστηκε από την κατάθλιψη, σε διαφορετικές κοινωνίες και πολιτισμούς. Μας μεταφέρει σε θαλάμους ψυχιατρείων, όπου ορισμένοι συνομιλητές του βρίσκονται έγκλειστοι επί δεκαετίες κι από κει σε φτωχούς ή εμπόλεμους αγροτικούς και αστικούς πληθυσμούς που μαστίζονται ανοιχτά ή συγκαλυμμένα από τη νόσο. Συνομιλεί με κορυφαίους ερευνητές που επεξεργάζονται νέους τρόπους απεικόνισης του εγκεφάλου· αλλά και με θρησκευτικούς θεραπευτές, κοντά στους οποίους διερευνά τη δύναμη της υποβολής. Μας μεταφέρει ακόμη στο χρόνο: στην αρχαία Ελλάδα, όπου ο Ιπποκράτης προανήγγειλε την επανάσταση των αντικαταθλιπτικών, και στη χριστιανική παράδοση, που διαμόρφωσε τις τρέχουσες αντιλήψεις μας για την ψυχική νόσο. Αντιμετωπίζοντας όλα τα μεγάλα ζητήματα που σχετίζονται με το θέμα του, ο Σόλομον εκθέτει τους ιστορικούς, κοινωνικούς, βιολογικούς, χημικούς και ιατρικούς όρους αυτής της διαβρωτικής ασθένειας. Αξιολογεί τις σύγχρονες θεραπευτικές αγωγές, τα κοκτέιλ φαρμάκων αλλά και τα ηλεκτροσόκ ή τις χειρουργικές επεμβάσεις στον εγκέφαλο. Εξετάζει την πολιτική της διάγνωσης και της θεραπείας. Και, ίσως το πιο σημαντικό, στέκεται στο ζωτικό ρόλο που παίζουν η θέληση και η αγάπη στη διαδικασία της ανάρρωσης.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]