Η Μέριλιν Μονρόε δε γνώρισε τη στοργή στην παιδική της ηλικία. Δεν μπόρεσε να αποδράσει. Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, αντιθέτως, μπόρεσε να ξαναζωντανέψει. Το συναίσθημα είναι μια ανάγκη τόσο ζωτική, που, όταν κανείς το στερείται, μένει προσκολλημένος έντονα σε κάθε γεγονός που ξανανάβει μια σπίθα ζωής μέσα του, όποιο κι αν είναι το αντίτιμο. Όσοι αρνούνται να μείνουν αιχμάλωτοι μιας τραυματικής ρήξης οφείλουν να απαλλαγούν από αυτή για να επανέλθουν στη ζωή. Την καθιστούν μάλιστα εργαλείο για να αποσπάσουν ευτυχία. Καλογραμμένο και με συνοχή, το βιβλίο αυτό δίνει απαντήσεις σε πολλά καίρια θεωρητικά ερωτήματα. [. . .] Το θέμα φωτίζεται από πολλά διαφορετικά σημεία οπτικής και τελικά οι πληροφορίες που παίρνουμε μας αφορούν όλους. Έτσι, όχι μόνο εισχωρούμε στον κόσμο των ψυχικά ή και σωματικά τραυματισμένων παιδιών (που αποτελούν τεράστιο ποσοστό του σημερινού κόσμου), αλλά μας δίνεται η δυνατότητα να προβληματιστούμε γενικότερα πάνω σε σύγχρονα κοινωνικά θέματα: το ρόλο του σχολείου, της οικογένειας, τη δημιουργία ηρώων και ειδώλων, τη μετάβαση των σημερινών παιδιών στην εφηβεία και τις δυσκολίες αυτής της μετάβασης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]