Με το βιβλίο του `Ο Κατήγορος` ο Α. Ρόα Μπάστος μας οδηγεί σε ένα σύμπαν όπου ο έρωτας, γαλήνιος και διάφανος, καταστρέφεται απότομα από τις φρικαλεότητες που διαπράττονται στο όνομα της τάξης, της ηθικής και της τιμής. Η απόπειρα μιας δολοφονίας, μιας τυραννοκτονίας, αποτελεί το νήμα που διαπερνά την αφήγηση του Φελίξ Μοράλ, είτε ως απομνημονεύματα, είτε ως ύμνος στον έρωτα, είτε ως λιμπρέτο μιας όπερας παράλογης και αιματηρής.
Ο `Κατήγορος` που γεννήθηκε από τις στάχτες του αρχικού χειρογράφου που ο συγγραφέας έκαψε πριν από αρκετά χρόνια, έρχεται να ολοκληρώσει και να κλείσει την τριλογία του Ρόα Μπάστος σχετικά με το μονοθεϊσμό της εξουσίας, μιας ιστορικής διαδικασίας που θα μπορούσε να ορισθεί συνοπτικά ως `ο λαός, το απολυταρχικό κράτος, ο διανοούμενος`.
Επιπλέον, όχι μόνο θέτει επί τάπητος την προβληματική σχετικά με τη δικτατορία, τον έρωτα και την κοινωνικοπολιτική ευθύνη του λογοτεχνικού έργου που παράγεται από απόσταση, στην εξορία, αλλά αναλύει και το ζήτημα της διάστασης της γραφής από την πραγματικότητα, της σκέψης από τη δράση, σε μια κοινωνία μοντέρνα που προορίζει τον συγγραφέα για μια θέση `μη οργανική`, μια θέση ισόβιας εξορίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μαζί με το `Υιός του ανθρώπου` και το `Εγώ ο Υπέρτατος`, `Ο Κατήγορος` συνθέτει την τριλογία περί του μονοθεϊσμού της εξουσίας, έναν από τους θεματικούς άξονες του αφηγηματικού μου έργου. Ύστερα από είκοσι σχεδόν έτη σιωπής, η πρώτη εκδοχή του έργου αυτού γράφτηκε στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων μιας από τις μακροβιότερες και σκληρότερες τυραννίδες της Λατινικής Αμερικής. Μια σιωπή τάφου προξενεί πάντα εκκωφαντικό θόρυβο. Το 1989, μια εξέγερση γκρέμισε τον τύραννο. Το μυθιστόρημα βρέθηκε εκτός τόπου και χρόνου και έπρεπε να καταστραφεί. Ο καρπός ήταν άγουρος. Δεν είχε μόνο ο κόσμος αλλάξει, αλλά και η θεώρηση του κόσμου από το συγγραφέα. Οι στάχτες αποδείχτηκαν γόνιμες. Σε τέσσερις μήνες, από τον Απρίλιο ως τον Ιούλιο, μία εντελώς διαφορετική εκδοχή ξεπήδησε από εκείνες τις αλλαγές. Ήταν η ομολογία πίστεως ενός μη επαγγελματία συγγραφέα προς την ουτοπία της μυθιστορηματικής γραφής. Μόνο ο φανταστικός χώρος του μη-τόπου και του μη-χρόνου επιτρέπει να καταδυόμαστε στα αινίγματα του ανθρώπινου σύμπαντος κάθε χρόνου και τόπου. Δίχως αυτή την απόπειρα αναζήτησης του άγνωστου αληθινού, η δουλειά ενός μυθιστοριογράφου ούτε που θα είχε νόημα.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]