Δεκαπέντε μικρά πεζά αφηγούνται γεγονότα αντιπροσωπευτικά μιας εποχής που χάθηκε, μιας πόλης που βιάστηκε να αλλάξει και μιας γενιάς που δε θα πάψει να αναπολεί και να νοσταλγεί τα ανέμελα παιδικά παιχνίδια σε μια συγκεκριμένη γειτονιά της Θεσσαλονίκης, το λάκκο Στρατηγείου, τη σημερινή οδό Καυταντζόγλου. `Ξεκινούσε από τα νταμάρια της Δόξας από όπου μάζευε τα απόνερα από το Σέιχ - Σου. Περνούσε κάτω από την οδό των Νοσοκομείων και κατηφόριζε προς τη Λεωφόρο Στρατού, έχοντας δεξιά τους στρατώνες του Πεντηκοστού Συντάγματος και αριστερά παλιά τουρκόσπιτα με αυλές. Πριν τη λεωφόρο στένευε, για να περάσει κάτω από τη θολωτή γέφυρα. Μετά αφού έκανε ένα ζιγκ-ζαγκ τραβούσε κατευθείαν στη θάλασσα, αφήνοντας πίσω τις αλάνες της παλιάς Έκθεσης, από τη μια και από την άλλη νεότερα σπίτια, πολλά νεοκλασικά, Kisla Deresi (της Βοσκής) τον ανέφεραν οι γραφές. Χείμαρρο Λύτρα ή Στρατηγείου τον σημείωναν οι τοπογραφικοί χάρτες. Στη γειτονιά όλοι τον έλεγαν λάκκο`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]