Το 13ο κεφάλαιο της Α` προς Κορινθίους επιστολής αποτελεί μία απόπειρα του αποστόλου Παύλου να σημανθεί με λέξεις και έννοιες ένα κατ` εξοχήν θείο δώρο, που προσδίδει νόημα και περιεχόμενο ζωής, η αγάπη. Διασαφηνίζει εδώ ο θείος Παύλος τη σημαντικότητα της πιο μεγάλης αρετής. Από τη μια πόση τραγικότητα φωλιάζει στη δύστυχη συνείδηση, όταν απουσιάζει η αγάπη, και από την άλλη πόσος εμπλουτισμός με το στοιχείο της πνευματικής ελευθερίας, όταν βιώνεται η αγάπη! Η ασκητική διάθεση του περιορισμού του `εγώ` επιφορτώνεται με τρυφερότητα και εγκαρδιότητα για να αναπτυχθεί το `εσύ`, δηλαδή η λειτουργία της σχέσης, η αμεσότητα της κοινωνίας.
Οι δυσχέρειες που επιφυλάσσει η βίωση της μεγαλύτερης χριστιανικής εμπειρίας, της δυναμικής της αγάπης, με την οποία γνωρίζεται η σχέση με τον συν-άνθρωπο ως κοινωνική συν-ύπαρξη, είναι μεγάλες· συνακόλουθες του ψυχικού πόνου, της απογοήτευσης, της διάψευσης των προσδοκιών, δηλαδή της προσωπικής άρσης του σταυρού. [...]