ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΤΙΚΗ των σπουδών επιστήμης και τεχνολογίας, ο συλλογικός αυτός τόμος επικεντρώνεται στο επιστημονικό εργαστήριο ως κατεξοχήν χώρο παραγωγής γνώσης στις φυσικές κυρίως επιστήμες και τις επιστήμες της ζωής. Η έμφαση δίνεται στις μεταλλάξεις που υφίσταται ο φυσικός χώρος του επιστημονικού εργαστηρίου σε μια διάρκεια πέντε αιώνων. Οι αλλαγές αυτές οδηγούν ταυτόχρονα στο μετασχηματισμό των πολιτικών συνεργασίας μεταξύ των επιστημόνων διαφορετικών ειδικοτήτων, της ιεραρχικής δομής των ερευνητικών ομάδων με βάση το φύλο και πολύ περισσότερο της ίδιας της επιστημονικής πρακτικής και της έννοιας του πειράματος. Ο τόμος μελετά την κουλτούρα και την αρχιτεκτονική των διαφόρων μορφών του επιστημονικού εργαστηρίου, και μέσα από αυτές ιχνηλατεί παραδοχές που έχουν να κάνουν με το ποιος/ποια έχει τελικά πρόσβαση στην επιστήμη και υπό ποιες προϋποθέσεις -επιστημολογικές και κοινωνιολογικές- γίνεται η διεξαγωγή της.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
