Ένα βιβλίο ανατρεπτικό, όπου η ανατροπή αρχίζει από τη γλώσσα, επεκτείνεται στο ύφος και στον τρόπο γραφής, επηρεάζει τη στίξη και δημιουργεί νεολογισμούς, για να καταλήξει σε μια έκρηξη που αναδύεται μέσα από την αφήγηση, μια έκρηξη απέναντι στην αθλιότητα της καθημερινής ζωής στην Ελλάδα... Ανατρέπεται το ίδιο το αυτονόητο, όπως συμβαίνει όλο και πιο συχνά στην καθημερινή κι ακόμα περισσότερο στην πολιτική ζωή...

Ο συγγραφέας επιλέγει διάφορα ιστορικά γεγονότα, τα αναπλάθει και τα επανατοποθετεί σε μια εύθυμη οπτική παίζοντας με το χρόνο και τις αναλογίες τους, έτσι ώστε αυτά, χωρίς να χάνουν τους όρους της αληθοφάνειάς τους, να μοιάζουν με κακέκτυπα της πραγματικότητας. Κινούμενος στα όρια της παρωδίας, σαρκάζει την αλαζονεία της εξουσίας σε όλες τις μορφές της: κρατική γραφειοκρατία, στρατό, κομματικό μηχανισμό, συνδικαλιστικό κίνημα. Σατιρίζει τους πολιτκούς θεσμούς και, αντιστρέφοντας το χρόνο, προβάλλει στην αρχαιότητα «αξίες» του νεοελληνικού πνεύματος, πετυχαίνοντας μ` αυτό τον κραυγαλέο αναχρονισμό τη διακωμώδηση και την απόρριψή τους...

Επαναξιολογεί την Ιστορία με βάση τα σημερινά μέτρα, την αναπαριστά μέσα από εικόνες του σήμερα, παράγοντας μ` αυτό τον τρόπο αδιάλλειπτα την αίσθηση της ιστορικής συνέχειας και σατιρίζοντας έτσι τα εθνικά χαρακτηριστικά. Κι ανάμεσά τους βέβαια, το κυριότερο, την αδυναμία μας να αντιληφθούμε την Ιστορία...

Αν και τελείως ελλαδοκεντρικό, το βιβλίο διαπνέεται από ένα σχεδόν αγγλοσαξονικό χιούμορ, που το απολαύσαμε και στο προηγούμενο μυθιστόρημά του Ο Άκης και οι άλλοι.

Πρόκειται για ένα βιβλίο πολιτικό, που συνδυάζει το χιούμορ, τον αμήχανο λόγο με τη φιλοσοφική διάθεση, την καλλιτεχνική φαντασία με τον πολιτικό στοχασμό· δηλαδή, ένα βιβλίο που αξιοποιεί τις καλύτερες σελίδες της λογοτεχνίας μας και τις τραγικότερες στιγμές της πολιτικής μας ιστορίας.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΙΖΩΝΗ

(Εντευκτήριο, τ. 20/Σεπ. 1992)