«Αντρούλες» ονόμασε με χιούμορ τις θείες του ο Θωμάς. Γιατί τα ονόματα των πέντε αδελφών, που ξετυλίγουν τις ζωές τους μπρος στον αναγνώστη, είναι: Ανδρομέδα, Ανδρομάχη, Ανδρονίκη, Ανδροφίλη, Ανδροθέα. Αλλά και για χάρη του αδελφού τους, που καλούνται να τον δεχτούν στην οικογένεια μετά τριάντα χρόνια, πρέπει όχι μόνο να αφηγηθούν την ως τώρα ζωή τους, μα και να προσπαθήσουν να ζήσουν την υπόλοιπη. Έτσι, το «άντρας» δεν είναι μόνο το πρώτο συνθετικό των ονομάτων τους. Είναι η κολώνα όπου προσπαθούν να δέσουν τα τσακισμένα και παρθενικά τους όνειρα. Είναι το σημείο αναφοράς που τους κληροδοτήθηκε από παράδοση αιώνων, μα δεν το γεύτηκαν όσο θα έπρεπε. Στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Ερμού, κι όσο κυλάν τα χρόνια στην απομόνωση της Κηφισιάς, καθώς και στον εσώτερο εαυτό τους, πέντε γυναίκες εκθέτουν και εκτίθενται. Είναι ένα μυθιστόρημα για τη φθορά; Μια ιστορία που δεν μπορούσε παρά να καταλήξε ι-όπως και κατέληξε- στην ομαδική αυτοκτονία; Ή, αντίθετα, πρόκειται για έναν ύμνο στη ζωή; Στη ζωή, που, ως το τέλος της, έχει χυμούς για να προσφέρει σ` εκείνους που έχουν τη διάθεση να πιουν;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]