`Ένα πλάσμα πλησίαζε από το νερό, αλλά δεν γλύκανε τη μοναξιά μου γιατί, παρόλο που ήταν ολοφάνερα ζωντανό, δεν έδειχνε να ήταν μια μορφή ζωής όπως η δική μου. Θα πρέπει να κοκάλωσα στήνοντας αυτί όλος δέος, σαν να περίμενα το Άγνωστο να γρατσουνίσει τα νύχια του πάνω στο τσόφλι του κόσμου. Φοβόμουν. Όταν πλησίασε περισσότερο είδα ότι ήταν κύκνος. Δεν μπορείτε να διανοηθείτε πόσο άσχημος ήταν, ούτε και πόσο υπέροχος. Τα άνοστα μάτια του απείχαν ελάχιστα το ένα από το άλλο και είχαν μια έκφραση αλόγιστου κακού, που όμως δεν ανέδινε καμία αίγλη. Ο μακρουλός λαιμός του δεν είχε ίχνος από τη χάρη που χαρακτηρίζει τους λαιμούς των κύκνων αλλά κρεμόταν ηλίθια πότε δω πότε κει σαν μάνικα. Κολυμπούσε ακάθεκτος προς το μέρος μου αλλά όταν δεν μας χώριζαν παρά μερικά μέτρα υδάτινης επιφάνειας σταμάτησε και ξεδίπλωσε τα φτερά του σαν να άνοιγε μια εραλδική ομπρέλα. Ποτέ μου δεν είχα δει τόση μαυρίλα, τόσο απαλό, φτερωτό, απεριόριστο μελανό, το μαύρο της απώλειας των αισθήσεων. Ο κύκνος τέντωσε τον λαιμό του σαν φίδι έτοιμο να χτυπήσει, άνοιξε το ράμφος του και άρχισε να τραγουδάει, από το λαρύγγι του βγήκε ένα συγκλονιστικό ερωτικό κοντράλτο, ένα άγριο μοιρολόι χωρίς λόγια, μια στοιχειακή μελωδία...
Λέγομαι Ντεζιντέριο. Ζούσα στην πόλη όταν ο εχθρός μας, ο διαβολικός Δρ. Χόφμαν, τη γέμισε με χιμαιρικά είδωλα για να μας τρελάνει όλους. Διακυβεύτηκαν πολλά σε κείνον τον πόλεμο -περισσότερα απ` ότι είχα τότε συνειδητοποιήσει γιατί ήμουνα νέος, και κυνικός, και γενικά αδιάφορος για το ανθρώπινο γένος κι ας έμαθα αργότερα, όταν ανακηρύχτηκα ήρωας, ότι είχα σώσει την ανθρωπότητα... Πρέπει να γράψω όλες τις αναμνήσεις μου παρά τον αβάστακτο σχεδόν πόνο που αισθάνομαι όταν σκέφτομαι εκείνη, την ηρωίδα της ιστορίας μου, την κόρη του μάγου, την εκπληκτική Αλμπερτίνα ...`

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]