Για τον συγγραφέα αυτού του βιβλίου διηγημάτων-δοκιμίων, η Γαία δεν είναι μια υπόθεση, αλλά μια ζώσα πραγματικότητα, που δεν περιμένει την δική μας αναγνώριση για. . . να υπάρξει! Ίσως και να μην την χρειάζεται, αλλά το βέβαιο είναι ότι θα Την γέμιζε χαρά (. . .). Όπως μια Μητέρα, που αντί να παραμελείται και να υβρίζεται καθημερινά, ευεργετείται από τα παιδιά της! Το ανθρώπινο γένος, αντί να συνεργαστεί μαζί Της, ως την μόνη ευφυά του επιλογή κατεύθυνσης, επιχείρησε και επιχειρεί να την `δαμάσει`, να την `υποτάξει` σαν να επρόκειτο για κάποια ξένη και άλογη δυναμοενέργεια και όχι για ένα ευφυέστατο Παν-Ον, που σε Αυτήν οφείλει την ίδια την ύπαρξή του. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]