. . . Το δείπνο όμως εκείνο είχε τελειώσει σαν ένα αρχαίο όργιο. Όλα ήταν αναμμένα από το κρασί κι από τες ευφρόσυνες ομιλίες. Κι ο σπιτονοικοκύρης χωρίς να χάσει την ψύχραιμη όψη του, χωρίς να πάψει τες χαριτωμένες κουβέντες του, είχε βάλει στα γόνατά του το πόδι της κυρίας που εκαθότουν σιμά του, αρχίζοντας έτσι ένα καινούριο και πρόσκαιρο ειδύλλιο. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
