Η στάση κάθε ανθρώπου απέναντι στο εξουσιαστικά κατασκευασμένο «πρόβλημα των ναρκωτικών» είναι μια στάση πολιτική με τη σημαντική έννοια του όρου. Και, σαν τέτοια, εμπεριέχει κινδύνους που μπορεί και πρέπει να αναληφθούν, γιατί στο επίπεδο των κοινωνικών προβλημάτων είναι αδύνατη η θωράκισή μας με ασφαλιστικά συμβόλαια «κατά παντός κινδύνου». Οι πολλαπλασιαζόμενες «σταυροφορίες κατά των ναρκωτικών» που εμπνέονται και καθοδηγούνται από την κρατική εξουσία, λειτουργούν αποκλειστικά και μόνο προς όφελος των ποικίλων όσων ψευτοθεραπευτικών γραφειοκρατιών και σε βάρος των χρηστών και της κοινωνίας, προάγοντας διαρκώς την εξάρτηση, την εγκληματικότητα, την αρρώστια και το θάνατο, και υπονομεύοντας συνεχώς τα ατομικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες. Η γνωστή ρήση του Κικέρωνα «καθένας έχει δικαίωμα να σφάλλει, αλλά κανένας, εκτός από το βλάκα, δεν επιμένει στο λάθος του», συμπληρωμένη με την αναγνώριση της αυταπόδεικτης αλήθειας ότι η δύναμη της βλακείας είναι ακατανίκητη, ιδιαίτερα όταν συνδυάζεται με το προσωπικό συμφέρον, ερμηνεύει τη στάση των διαχειριστών της εξουσίας απέναντι σε ορισμένες ψυχότροπες ουσίες και κάνει πιο επιτακτική την ανάγκη της εναντίωσης σ’ αυτή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]