Ο Ορέστης δεν είναι μόνο αυτά, είναι κι ο πληγωμένος άνθρωπος από την εξορία, που έχει δοθεί ολόκληρος στο φίλο του Πυλάδη. Φίλο του και ξάδελφο μαζί, μα κυρίως φίλο και σχεδόν αγνό εραστή. Τέτοιες φιλίες υπάρχουν ακόμα στην Ελλάδα. Ο φίλος που συντρέχει στην κηδεία, στην εγχείρηση, στο γάμο, που δανείζει χωρίς ελπίδα, που ανακατεύεται στον καβγά, στην σταδιοδρομία. Με λίγα λόγια η ιερά συμμαχία μεταξύ δυο ανθρώπων που θα κρατήσουν ως το τέλος την απαραίτητη απόσταση για να γλυτώσουν από την αηδία της μικρότητας των συμφερόντων. Ο άτιμος φίλος είναι το χειρότερο πράγμα του κόσμου για τον Έλληνα. Είναι περιττό να πω πως υπήρχαν και ίσως υπάρχουν κι ακόμα τέτοιοι φίλοι και μπορεί να το καταλάβει ένα ελληνικό κοινό και να τ` αποδώσει ένας ηθοποιός με ακρίβεια. Φιλία υπάρχει σ` όλα τα μέρη του κόσμου, αλλά μόνο στην Ελλάδα παίρνει την μορφή ενός σοβαρού και γαλήνιου έρωτος χωρίς να είναι. Αυτή η αντρική σοβαρότης, κάτι άλλο από τον φανατισμό και την υστερία, υπάρχει στα καλά αγάλματα των αρχαίων και σε πολλά σύγχρονα ελληνικά πρόσωπα και σώματα, χωρίς για τούτο να υπάρχει και εξωτερική ομοιότης με τ` αγάλματα. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]