Η παρούσα έρευνα στηρίχτηκε καταρχήν πάνω στη μελέτη των εκκλησιαστικών ιστορικών του τέταρτου, πέμπτου και έκτου αιώνα, οι οποίοι εξιστορούν γεγονότα από τη γένεση της Εκκλησίας ως τις ημέρες τους. Μολονότι η χρονική περίοδος είναι μακρά, δεν δυσκόλεψε ιδιαίτερα την έρευνα, γιατί το ενδιαφέρον της μελέτης στρέφεται σ` αυτό πού λέμε ορθοδοξία και αίρεση. Με άλλα λόγια το επίκεντρο βρίσκεται στο περιεχόμενο της χριστιανικής διδασκαλίας σε σχέση προς αυτό πού χαρακτηρίζεται ως εκτροπή από την αλήθεια του κοινού σώματος της Εκκλησίας. Όπως καταλαβαίνει κανείς εύκολα, τόσο οι αφορμές όσο και ο χαρακτήρας ενός τέτοιου θέματος δίνουν την ευκαιρία με το παραπάνω να γίνει μια ευσύνοπτη έκθεση της δογματικής διδασκαλίας, ή οποία δεν έχει καμιά σχέση με κανένα δογματισμό· είναι το περιεχόμενο μιας διδασκαλίας όπως το ζει μια κοινότητα μέσα σε δραματικά ιστορικά γεγονότα. Από την έκθεση τούτη εξάλλου γίνεται φανερό πώς δεν είναι μπορετό να γράφεται σήμερα δογματική δίχως προϋποθέσεις βιβλικής θεολογίας και ιστορικοδογματικής έρευνας, μια και οι εκκλησιαστικοί ιστορικοί δείχνουν καθαρά και ξάστερα ότι η Εκκλησία τόσο στη ζωή της όσο και στις κάθε τόσο συγκρούσεις της προς άλλους τρόπους ζωής και διδασκαλίας στα βιβλικά γεγονότα ανέτρεχε και τη ζωντανή παράδοση ερευνούσε. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]