Δε φτάνει το μάκρος μιας ζωής, έστω και Μαθουσάλα, για να καταγράψει κανείς και να σχολιάσει τις αυθαιρεσίες που `πεσαν στην αντίληψή του σχετικά με το έργο του Σαίξπηρ και οφείλονται σε διάφορους ερμηνευτές, σκηνοθέτες, κριτικούς... μεταφραστές και γενικά σε... θηρευτές που θηρεύουνε μη θηράσιμα θηράματα, όπως είναι ο ισχυρισμός του Γ. Κοτ για τη Δυσδαιμόνα και το μαντήλι, που υποστηρίζει πως: της ήταν αδύνατο να ειπεί πως το `χασε, γιατί ανήκε (το μαντήλι!!!) στα γυναικεία εσώρουχα και τέτοιο πράγμα δεν μπορούσε να το αναφέρει, θα ήταν -λέει- σαν να ομολογούσε πως είχε χάσει το βρακί της... Το πως φοβόταν να ειπεί πως το `χασε (άλλωστε έλπιζε πως κάπου της είχε πέσει και θα το `βρισκε) επειδή ήταν δώρο του Οθέλου ακριβό με μαγικές ιδιότητες και επάνω κεντημένον τον ουρανό με τ` άστρα, αυτό που λέει ο ποιητής, δεν ικανοποιεί τον δαιμόνιο... εκσυγχρονιστή...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]