Η Πινακοθήκη Ουφίτσι φιλοξενεί μια από τις σημαντικότερες συλλογές του κόσμου με έργα τέχνης της Αναγέννησης: Μαζάτσο, Λεονάρντο, Ραφαήλ, Μιχαήλ Άγγελος, αλλά και Μποτιτσέλι, Περουτζίνο, Πολαγιουόλο, Τιτσιάνο. Από τα παράθυρά της μπορεί κανείς να θαυμάσει το Παλάτσο Πίτι, τον τρούλο της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε, το Φρούριο του Μπελβεντέρε. Ήδη από τα τέλη του 16ου αιώνα, η Πινακοθήκη ήταν "εντυπωσιακή, μεγαλοπρεπής [...], γεμάτη αγάλματα και πολύτιμους πίνακες" (Bocchi). O δημιουργός της, Τζόρτζο Βαζάρι, θα γράψει σχετικά: "Δεν έχω αντιμετωπίσει μεγαλύτερη δυσκολία, ούτε μεγαλύτερο κίνδυνο. Η αψιδωτή στοά πάνω από το ποτάμι είναι σχεδόν μετέωρη". Το κτήριο ήταν παραγγελία του Κόζιμο Α΄ των Μεδίκων και προοριζόταν αρχικά να στεγάσει διοικητικά γραφεία (Ουφίτσι= Γραφεία στα ιταλικά). Μετατράπηκε σε Πινακοθήκη (το πρώτο δημόσιο μουσείο) από τον Φραγκίσκο Α` των Μεδίκων, ο οποίος μετέφερε εκεί γλυπτά της κλασικής αρχαιότητας που περιλαμβάνονται στις συλλογές της οικογένειας, καθώς και κοσμήματα, καμέες και πίνακες ζωγραφικής. Το 1737, και προκειμένου να αποτρέψει την έξοδο των έργων από τη Φλορεντία, η Άννα Μαρία Λουίζα σενέταξε διαθήκη που χαρακτήριζε τη συλλογή των Μεδίκων "αγαθό δημόσιο και αναπαλλοτρίωτο". Σε αυτή την τελευταία απόγονο των Μεδίκων, λοιπόν, που απεικονίζεται μαζί με τον σύζυγό της σε πίνακα της εισόδου, οφείλουν τα Ουφίτσι την επιβίωσή τους.