Σε αντίθεση με τις περισσότερες γλώσσες, η Παλαιοσλαβική δεν χρησιμεύει στον σπουδαστή της για τη ζωντανή επικοινωνία με κάποιο σύγχρονο λαό. Αν προσπαθήσουμε όμως να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία της γραπτής αυτής γλώσσας στην πολιτιστική πρόοδο όλων των σλαβικών λαών, εύκολα θα καταλάβουμε ότι μόνο μέσα από τη γνώση της θα μπορέσουμε να εμβαθύνουμε στο πνευματικό παρελθόν ολόκληρου του σλαβικού κόσμου, που συνδέεται άμεσα με τις δικές μας, βυζαντινές ρίζες. Έτσι η γνώση της καθίσταται ιδιαίτερα θελκτική για τον Έλληνα σλαβολόγο και βαλκανιολόγο και για το λόγο ότι σημαντικό τμήμα των κρατών μελών της Ενωμένης Ευρώπης και των υπό ένταξη αποτελούν οι Σλάβοι (ορθόδοξοι και καθολικοί). Το κοινό σημείο αναφοράς του ελληνισμού με αυτούς τους λαούς είναι η δημιουργία της σλαβικής γραφής από τους Έλληνες φωτιστές των Σλάβων, αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, δηλαδή του εκπολιτισμού τους. Η όλη αυτή προσπάθεια της πληρέστερης εκμάθησης των σλαβικών γλωσσών θα συμβάλλει στην κατανόηση των ιδιαιτεροτήτων της κουλτούρας των Σλάβων, αλλά και στη διαπίστωση των κοινών πολιτιστικών στοιχείων, καθώς επίσης και στη δυνατότητα προσέγγισης και αντικειμενικής θεώρησης των όποιων αντιθέσεων και διαφορών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]