Τα παλιά παπούτσια δεν υπάρχουν πια. Υπήρξαν. Είναι ο δικός μου μύθος. Η δικιά μου αρχαιότητα. Τα μπλουζ της νιότης μου. Το τέλος μιας αρχής. Ένας αποχαιρετισμός στα όπλα - ένας χαιρετισμός στη zeroland. Ο κυνισμός και η σύγχυση δεν είναι κάτι καινούργιο. Η καταπόνηση του αστικού πολιτισμού έχει αποκτήσει πλέον γραφικές διαστάσεις παραλύοντας και εθίζοντας συνηθισμένους ανθρώπους σε συνηθισμένα αδιέξοδα. Πρόκειται για ένα καινούργιο αυγό του φιδιού που ανάγεται πλέον σε μεταφυσικό επίπεδο. Εκεί που η αισθητική δοκιμάζεται ανυπόφορα δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την αισθητική του χάους. Πιστεύω ότι αυτή κυριαρχεί πλέον απόλυτα στη νέα τάξη πραγμάτων. Η ασάφεια της ύπαρξής μας ζητάει βεβαιότητες έως που στο τέλος να αρκεστεί στην αίσθηση της ασφάλειας με αντίτιμο μια βολική υποταγή. Δεν ξέρω ποιος ελέγχει αυτήν την μαζική ψυχή πιστεύω όμως ότι το επικίνδυνο είναι ότι οικειοθελώς επιδιώκουμε την ομηρία μας. Η φαντασία δεν έχει πολλές διεξόδους. Κι όποιος φαντάζεται έναν διαφορετικό κόσμο πρέπει να δοκιμαστεί 5 με 10 φορές στον κόσμο αυτόν μέχρι να οδηγηθεί στην προσωπική του αυτοπραγμάτωση. Τότε και μόνο τότε μέσα στην αισθητική του χάους κάποιος μπορεί να πει ότι έχει αποκτήσει έναν άξονα συμπαγή και αναγνωρίσιμο, έναν άξονα ευγενικών επιλογών. Και μιλάω για πραγματική ευγένεια και όχι για την επίφασή της ή οποιαδήποτε άλλη επίφαση. Είμαστε παιδιά της εποχής μας ή η εποχή μας είναι δικό μας παιδί; Ας χορέψουμε αυτό το μπλουζ έως το τέλος και αν κάτι πάει στραβά δεν πειράζει, εμείς υπήρξαμε.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]