Η προσπάθεια πολλών ερευνητών νά παρουσιάσουν τόν Παλλαδά ώς μεταμεληθέντα παγανιστή πού ασπάστηκε τό χριστιανισμό, δέν απέφερε κέρδος ούτε στήν επιγραμματική ποίηση ούτε στή χριστιανική πίστη, εμείωσε όμως τό ανάστημα του Ποιητή, διότι δέν αποκάλυψε τά εύστροφα γλωσσικά του σχεδιάσματα, στά οποία συνήθως κατέφευγε γιά νά υπηρετήσει, τίς ανάγκες τής σάτιράς του. Μέσα από τό ίδιο μεταφραστικό εξαγόμενο προκύπτουν διαφορετικές αναγνώσεις. Καί από μέν τή χριστιανική σκοπιά οί αναγνώσεις αυτές παράγουν μέτρια αποτελέσματα (γι` αυτό καί ό Παλλαδάς χαρακτηρίστηκε μέτριος ποιητής), από δέ τήν παγανιστική αναδεικνύουν έναν σημαντικό σατιρικό, ο οποίος, επειδή ακριβώς κινδυνεύει, διατυπώνει τή φράση του μέ κώδικες προκειμένου νά δηλώσει τό στίγμα τής ελληνικής του παιδείας σέ μιά εποχή όπου τά πράγματα ανεστράφησαν. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]