«Πέρασαν εφτάμισι χρόνια κιόλας από την ημέρα που ο «πρίγκιπας» του ελληνικού ροκ μετανάστευσε για τη μεγάλη μπάντα του Παραδείσου. (. . .) Ο Σιδηρόπουλος, όπως και όλοι οι νεκροί ήρωες του ροκ, άθελά του δημιούργησε ένα μύθο. Ένα μύθο προς εκμετάλλευση. Στο μύθο όμως πάντα ξεχνιέται το ανθρώπινο στοιχείο. Και ο Παύλος, για όσους τον γνώριζαν από κοντά, ήταν Άνθρωπος. Παράλληλα, όμως, ήταν και ο καλλιτέχνης εκείνος που μίλησε στη γενιά του (και όχι μόνο) με τη σκληρή γλώσσα της πραγματικότητας, χωρίς να πιπιλήσει τα αφτιά με ωραιοποιημένα μηνύματα, που θα τον έκαναν εμπορικότερο».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
