Οι "Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές" (1971-1973), -μέλος της ομάδας αυτής υπήρξε ο Γιάννης Βαλαβανίδης- ανανεώνουν το εικαστικό τοπίο της δεκαετίας του εξήντα. Επιδιώκουν να αποδεσμευθούν από το αξίωμα της ελληνικότητας που χαρακτήριζε, για δεκαετίες, την ελληνική τέχνη. Ανανεώνουν τη μορφή, χωρίς, όμως, να οδηγηθούν στην αφαίρεση. Δημιουργούν κάποιους άλλους όρους για να γίνει κατανοητό το εικαστικό έργο. Οι "νέοι ρεαλιστές" δημιουργούνται το 1971 και αποτελούν μια παρέα` συζητούν, δημοσιεύουν κείμενα, όπως τα τρία μανιφέστα για τον κοινωνικό ρόλο της τέχνης, στο Χρονικό του Μπαχαριάν το 1972. Τον ίδιο χρόνο ο Γιοχάνες Βάισερτ, πολιτιστικός ακόλουθος της Γερμανικής πρεσβείας, προσκαλεί την ομάδα να εκθέσει στο Ινστιτούτο Γκαίτε στην Αθήνα. Αυτός είναι, άλλωστε, που τους δίνει το όνομα "νέοι ρεαλιστές". Η ομάδα αυτή (Βαλαβανίδης-Δίγκα-Κατζουράκης-Μπότσογλου-Ψυχοπαίδης) τον επόμενο χρόνο, στα 1973, παρουσιάζεται στην γκαλερί Κοχλίας, στη Θεσσαλονίκη και το 1974 διαλύεται.

Ο νέος ρεαλισμός της δεκαετίας του εξήντα -όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη- απαντά σε συγκεκριμένα κοινωνικά φαινόμενα. Στη χώρα μας, η κριτική του επικεντρώνεται στο "αμερικάνικο όνειρο" που κάνει την εμφάνισή του στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, καθώς και τον καταναλωτισμό, τις επιφανειακές και επιπόλαιες "ιλουστρασιόν" συμπεριφορές ή τον ατομικισμό που τον συνόδευαν. Οι "Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές" υιοθετούν μία ενεργή κριτική στάση -από την πλευρά της αριστεράςαπέναντι στα κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα αυτής της εποχής. [...]