Ο Αισχύλος είναι ο μεγαλύτερος δραματικός ποιητής της αρχαιότητας και το έργο του είναι διαχρονικό, γιατί περιέχει θεμελιώδεις ιδέες που στηρίζουν τον ανθρώπινο πολιτισμό. Γι΄ αυτό και παραμένουν αγέραστες. Η δραματουργία του είναι τιτανική. Η γλώσσα ιεροκρατική και μεγαλόπρεπη, γεμάτη ποίηση και μεγαλείο, δίνει τεράστιο κοινωνικό και ανθρωπιστικό νόημα στην τραγωδία. Οι «Πέρσαι» είναι το κήρυγμα του ελληνικού θριάμβου πάνω στους βαρβάρους, η νίκη της ελευθερίας επί της βίας. Γράφτηκαν και διδάχθηκαν το 472 π.Χ, οκτώ χρόνια μετά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, στην οποία και ο ίδιος ο Αισχύλος έλαβε μέρος, όπως και στο Μαραθώνα και αλλού - αισθανόταν δε μεγάλη περηφάνια για τη συμμετοχή του στους πολέμους εκείνους. Ρίγος φιλελεύθερης έξαρσης και δημοκρατικής αρετής διαπερνά αυτή την τραγωδία. Η ήττα των Περσών περιγράφεται με το στόμα του νικημένου επιδρομέα, πράγμα που αποτελεί μεγάλο ποιητικό εύρημα. Και είναι ένα από τα μέγιστα γνωρίσματα του ελληνικού ανθρωπισμού, που σέβεται αλλά και λυπάται τον ηττημένο αντίπαλο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]