Η πλατωνική διανόηση είναι ένα περίπλοκο και περίτεχνο υφάδι σχέσεων που ορίζονται και αφ-ορίζονται χάριν του Αγαθού, του σχεδόν ισοσθενούς προς το ωραίο, του οποίου η υπεροχή, αδιαμφισβήτητη σε όλο το φάσμα της πλατωνικής φιλοσοφίας, υπενθυμίζει ότι το άδυτο φως δεν είναι του ήλιου του αισθητού. Επειδή η θεία τρέλα είναι ανώτερη από την ανθρώπινη σωφροσύνη, η ψυχή, στα χαμηλα πεδία της ετερότητος, μακριά, συνήθως, από την επίπνοια της θεότητος, μετρά τις πληγές της σπαραγμένης ενότητός της, ενώ, σε στιγμές εξαιρετικά προνομιούχες, ανάγεται, δια του θείου έρωτος, από του ωκεανού της ανομοοιότητος στον οντολογικό της προορισμό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]