Από την εποχή του σπηλαίου μέχρι σήμερα, με λαθεμένη επιλογή του, ο άνθρωπος πορεύεται πάνω στο τεντωμένο βιωματικό του νήμα. Μέσα σε μία φύση που απλόχερα του προσφέρει τόσα αγαθά... Ψυχικά, πνευματικά, υλικά.

Άμα στο διάβα του, καθημερινά, πριν ξεμυτίσει από τη σπηλιά, το σπίτι, φρόντιζε να κοιταχθεί στο ξάστερο νερό μιας λακκούβας, σ` ένα καθρέπτη... Άμα με χαμόγελο καλημέριζε τον εαυτό του, προσπαθώντας να τον γνωρίζει όλο και καλύτερα... Άμα αγκάλιαζε την απλότητα της πλουσιοπάροχης φύσης, κατά πως εκείνη του προσφέρεται...

Τότες... η αυτογνωσία και η αγάπη του για κείνον, θα απλωνότανε και παντού γύρω του. Τότε το διάβα της ζωής του θα `ταν όλο και πιότερο επάλληλο, με κάθε ψυχική, πνευματική και άλλη ανάσταση. Μέσα στη γαλήνη, αγάπη, ευτυχία, δημιουργία και αρετή.

Ίσως, μ` αυτόν τον τρόπο, το επάλληλο κάποτε να μετουσιωνόταν σε ταυτόσημο της τελειότητάς του, μέσα στη συμπαντική αρμονία.