Τα εννέα μονόπρακτα του Γιώργου Μανιώτη που περιλαμβάνονται στον παρόντα τόμο αποτελούν, κατά τη γνώμη μου, ένα πλήρως αντιπροσωπευτικό δείγμα της θεατρικής γραφής του συγγραφέα, της θεματικής και της δεδηλωμένης ή άδηλης ιδεολογίας του. Θα χαρακτήριζα ευθύς εξαρχής το θέατρο του Μανιώτη υπαρξιακό, αφού φέρει επί σκηνής, μέσα από τα μονολογούντα ή και σε διαλογική σχέση δραματικά πρόσωπα, μια βαθειά κρίση αξιών, παραδεδεγμένων ιδεολογιών, κοινωνικών κανόνων και συμπεριφορών, κρίση, ωστόσο, που εκφράζεται ως προσωπική, αρχικά, υπόθεση δημιουργώντας ερωτήματα πάνω σ` αυτή τούτη τη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του και κατ` επέκταση με τους άλλους και, τέλος, με τον κοινωνικό του περίγυρο. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]