Όταν στις 24 Μαρτίου 1999 τα βομβαρδιστικά ανέλαβαν την επιβολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Κοσσυφοπέδιο, ο Χάντκε έγραφε: `Ο Άρης επιτίθεται και από σήμερα η Γιουγκοσλαβία γίνεται πατρίδα όλων, όσοι δεν έχουν μετατραπεί ήδη σε Αρειανούς`. Στην συνέχεια επισκέφθηκε δύο φορές αυτή την συμβολική πατρίδα, στις αρχές και στα τέλη Απριλίου. Όταν επέστρεψε στο σπίτι του στη Σαβίλ, έξω από το Παρίσι, κατέγραψε τις σημειώσεις του όπως γράφει όλα του τα βιβλία: με μολύβι σε μπλοκάκια, ορνιθοσκαλίσματα για μια ανασήμανση του κόσμου. Το μέγα σκάνδαλο για τον συγγραφέα δεν είναι τα γεγονότα, αλλά πολύ περισσότερο τα στερεότυπα μέσω των οποίων η Δύση αντιλαμβάνεται αυτές τις εξελίξεις και ταυτόχρονα καθαγιάζει την ανάμιξή της σ` αυτές. Το οδοιπορικό αυτό στη βομβαρδισμένη Γιουγκοσλαβία είναι η πέμπτη γραπτή παρέμβαση του Πήτερ Χάντκε στις βαλκανικές εξελίξεις την τελευταία δεκαετία. Προηγήθηκαν `Ο ονειροπόλος αποχαιρετά τη γη της επαγγελίας. Μια πραγματικότητα που έγινε παρελθόν: η ανάμνηση της Σλοβενίας (1991), τα δύο ταξιδιωτικά ημερολόγια από τη Σερβία και τη Σερβική Δημοκρατία της Βοσνίας, Χειμωνιάτικο ταξίδι στους ποταμούς Δούναβη, Σαβο, Μοράβα και Δρίνο ή Δικαιοσύνη για τη Σερβία και το Καλοκαιρινό συμπλήρωμα σε ένα χειμωνιάτικο ταξίδι ( Εξάντας 1998) και το θεατρικό έργο `Το ταξίδι με το μονόξυλο` (1999).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]