Tον Αύγουστο του 1881, μέσα σε ένα κλίμα εύθραυστης στασιμότητας και διάχυτης επιφυλακτικότητας απέναντι στους εργάτες της ελληνικής σκηνής, εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Αθήνα ο Νικόλαος Λεκατσάς: ένας ηθοποιός γεννημένος στην Ιθάκη που, μετά από είκοσι πέντε χρόνια παραμονής στη Μεγάλη Βρετανία, επιστρέφει στην πατρίδα του και πρώτος γνωρίζει στο ελληνικό κοινό τον Σάυλοκ, τον Ρωμαίο, τον Βασιλιά Ληρ, τον Ριχάρδο III, διευρύνοντας έτσι σημαντικά το ισχνό μέχρι τότε σαιξπηρικό ρεπερτόριο.
H άφιξή του προκαλεί έκρηξη ενθουσιασμού και δημιουργεί ελπίδες για την ποιοτική αναβάθμιση της υποκριτικής τέχνης στην Ελλάδα, ενώ ταυτόχρονα γίνεται αφορμή να επανεκτιμηθεί η δυνατότητα προσφοράς των ηθοποιών στην πνευματική ζωή του τόπου. Mε ενορχηστρωτές τα επίσημα δημοσιογραφικά όργανα της λογοτεχνικής γενιάς του 1880 και τους υποστηρικτές της τρικουπικής πολιτικής, η δραστηριότητά του μετατρέπεται σε βαρύ πυροβολικό στη μάχη κατά της ρομαντικής αντίληψης στον χώρο του θεάτρου.
O συγγραφέας του βιβλίου αυτού εξετάζει την καλλιτεχνική φυσιογνωμία του N. Λεκατσά και τα αποτελέσματα της ανανεωτικής του προσπάθειας, παρακολουθώντας τις αδιάκοπες περιπλανήσεις του στα θέατρα της βικτωριανής Αγγλίας, στην Ελλάδα και στα αστικά κέντρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στη Μαύρη Θάλασσα και στην Αμερική.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]