Οι εβδομάδες, αμέσως μετά τη γέννα, μοιάζουν σαν πορεία στην έρημο. Έρημο που κατοικείται από τέρατα: Τις νέες αισθήσεις που επιτίθενται στο μωρό, μέσα κι έξω απ` το σώμα του. Μετά τη θέρμη της μήτρας, η παγωμένη μοναξιά της κούνιας. Ποιας κούνιας; - Κι αυτή καταργήθηκε. Στη θέση της ήρθε το κρεβατάκι-κλουβί. Αυτό που τρομάζει τρελά το δύστυχο παιδί είναι ο καινούργιος, αβάσταχτος πόνος του κενού γύρω του. Και της απώλειας της θαλπωρής που ένιωθε μέσα στο σώμα της μητέρας του. Πώς θα ηρεμήσει απ` αυτή την αγωνία του; Ταΐζοντας το παιδί; Ναι. Αλλά όχι μόνο με το γάλα. Πρέπει να το πάρουμε στην αγκαλιά μας. Να το χαϊδέψουμε, να το νανουρίσουμε. Και να το μαλάξουμε. Έχει ανάγκη να μιλήσουμε στο δέρμα του, στην πλάτη του, που πεινάει κι αυτή και διψάει για χαΐδεμα όσο και το στομάχι του για φαγητό. Στις χώρες όπου έχουν διατηρήσει το βαθύτερο νόημα των πραγμάτων, οι γυναίκες συνεχίζουν να τα ξέρουν και να τα εφαρμόζουν όλα αυτά. Έμαθαν από τη μάνα τους και θα διδάξουν στις κόρες τους αυτή τη βαθιά, απλή και πανάρχαιη τέχνη, που βοηθάει το παιδί να συμφιλιωθεί και ν` αποδεχτεί τον κόσμο - κι έτσι να χαμογελάει στη ζωή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]