Με μια φαντασία δημιουργική, πιο κοχλάζουσα, πιο ηφαιστειακή και πιο ξέφρενη από ποτέ, ο Αστούριας έγραψε το 1955 το Σολούνα. Κάτω από το παιχνίδι των μύθων και των μεταμορφώσεων, η πραγματικότητα της Γουατεμάλας φαίνεται κάθε στιγμή, τόσο στις θρησκευτικές τελετές όσο και στις περιγραφές των λαϊκών γιορτών όπως και στις κουβέντες των ανθρώπων, στη σύλληψη της ύπαρξής τους , στην πίστη τους στους δαίμονες, στα φαντάσματα, στις μυστικές δυνάμεις. Σε αυτά τα επίπεδα ξετυλίγεται και το έργο. Βάσει της συμφωνίας που υπέγραψαν απερίσκεπτα, η Νίνικα εγκαταλείπει τον Μάουρο, τον άντρα της, για να γυρίσει στην πόλη. Όμως ο μάγος Σάμα Σολούνα εμπιστεύτηκε στον Μάουρο τη μάσκα που κάνει τον χρόνο να τρέχει κι αυτό πεισμώνει τα άστρα. Έτσι, η στενή αυτή οικογενειακή σκηνή ξεσπάει σ’ ένα κοσμικό μπαλέτο: στον ουρανό, το φεγγάρι και ο ήλιος τελούν την έκλειψη, ενώ στη γη οπαδοί του ήλιου και της σελήνης χτυπιούνται αναμεταξύ τους. Πού αρχίζει και πού τελειώνει το όνειρο του ζευγαριού; Πώς ο χρόνος, όταν επιταχυνθεί, εξαφανίζει την απόσταση που τους χωρίζει;
