Μα στην επιστροφή κουβαλούσε το κανόνι του. Για να μείνουν οι μπάτσοι κόκαλο τη στιγμή που κουνούσαν αδιάφοροι τους ώμους τους στην ερώτηση του ταρίφα. Το κόλλησε στον κρόταφο του ανωτέρου, ενώ παράλληλα διέταξε τον οδηγό του ταξί να σταθεί κάγκελο στη θέση του. Εκείνος ψέλλισε κάτι σαν «ναι» και σήκωσε τα χέρια του χωρίς να του το ζητήσει. Το ίδιο έκανε κι ο νεότερος αστυνομικός, για ν` αποδειχθεί πως η εκπαίδευσή τους δεν είχε προσαρμοστεί σε συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίες υψηλές. Αυτό ενισχυόταν και από το χρώμα των χειλιών τους που είχαν σαν τον ασβέστη ασπρίσει, μα κι από το σώμα τους που έτρεμε σαν δονητής. Μάλιστα, ένας ασυγκράτητος ξερόβηχας που έπιασε το μικρότερο από τους ένστολους μάλλον εντασσόταν κι αυτός στην αποδιοργάνωση των λειτουργιών τους από το φόβο. Έτσι, στη σύγχυσή τους ούτε που πρόσεξαν πως ο Αργύρης δεν είχε προφτάσει να οπλίσει το θάνατο που κρατούσε. Τους είχε φτάσει μοναχά ότι αυτός μόλις είχε ξεπροβάλει από την κόλαση της ψυχής του Αργύρη. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]