Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα «Παραλίες», είναι βέβαιο πως κάποια στιγμή ο αναγνώστης θα χαμογελάσει. Θα έχει αντιληφθεί πως η σκοτεινή αύρα που περιβάλλει τα σώματα των λουομένων υποδηλώνει τον καθαγιασμό τους, τη μετουσίωσή τους, σε χαρακτήρες μιας πολύ προσωπικής μυθοπλασίας. Θα έχει καταλάβει πως ο Γιώργος Δεπόλλας με αυτές τις φωτογραφίες δεν περιγράφει καταστάσεις, αλλά αφηγείται ιστορίες χαμογελώντας και ο ίδιος. (...) Ανάμεσα στα «Πορτρέτα», τους «Μοναχικούς Ανθρώπους» και τις «Παραλίες» μεσολαβεί ουσιαστικά μια δεκαετία και σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πολλά πράγματα άλλαξαν στη φωτογραφία. Η μορφή των φωτογραφιών στις «Παραλίες» είναι σημαντικά διαφορετική, δείχνοντας ταυτόχρονα με παραδειγματικό τρόπο τη μετάβαση της φωτογραφίας στο νέο εκφραστικό πεδίο της δεκαετίας του ’80. Σε αυτές τις νέες αντιλήψεις για τη φωτογραφία ο Γιώργος Δεπόλλας βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να αναπτύξει τη μυθοπλασία του. Οι φωτογραφίες αφορούν στιγμιότυπα λουόμενων σε παραλίες της Αττικής και κυρίως στην παραλία της Λούτσας, λίγα μόλις χιλιόμετρα από την Αθήνα. Η εκτύπωσή τους στο φωτογραφικό χαρτί δίνει την εντύπωση μιας γκρίζας ομίχλης, μιας μελαγχολικής αύρας που εκπορεύεσαι από τα σώματα των λουομένων. Μοιάζει σαν σκόνη από χώμα που σηκώνει ο αέρας από το έδαφος και λεκιάζει τον ουρανό, δημιουργεί κυκλικά στίγματα, διαχέεται στις παρυφές του τετράγωνου κάδρου και σκοτεινιάζει το φως του ήλιου. Όλα αυτά είναι ανεξήγητα ως φυσικά φαινόμενα αλλά και πρωτοφανή ως φωτογραφικά ιδιώματα. (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]