Στην Πάτρα του 1890 ο Μίμης Σαρδούνης, ένας νεαρός ψάλτης και καθηγητής της βυζαντινής μουσικής, εγκαταλείπει την καριέρα του και γίνεται καραγκιοζοπαίχτης. Αν και η συμβολή του στη δημιουργία του Ελληνικού Θεάτρου Σκιών έχει αναγνωριστεί σήμερα, ελάχιστα μάς είναι γνωστά για τη ζωή του, για το περιβάλλον μέσα στο οποίο εργάστηκε και για το τίμημα που, τελικά, πλήρωσε. Στην Ελλάδα, μαζί με τον «εξευρωπαϊσμό» και την «προσκόλληση στη Δύση», έχει επιβληθεί και η δυτική τέχνη. Ολόκληρη η ελληνική παράδοση χαρακτηρίζεται «ανατολική» και εξοβελίζεται. Η εκκλησία, η «καλή κοινωνία» και η οικογένειά του συγκρούονται μαζί του. Ιδιαίτερα σκληρή γίνεται η μητέρα του, που, με απελπισία, βλέπει να διαψεύδονται τα όνειρά της. Ο Σαρδούνης ζει, πια, ανάμεσα στους λαϊκούς ανθρώπους. Παρά τα προβλήματα επικοινωνίας που έχει μαζί τους, αυτός είναι τώρα ο κόσμος του. Αυτοί μόνο τον αποδέχονται. Ο ίδιος «εθίζεται» στον τρόπο ζωής και στις συνήθειές τους.
Ένα «ιστορικό μυθιστόρημα» που αναπλάθει το άγνωστο πολιτισμικό περιβάλλον και, ταυτόχρονα, μέσα από τη μυθοπλασία, αναδεικνύει σκοτεινές πτυχές της δημιουργικής πορείας ενός καλλιτέχνη και τραγικές πλευρές της προσωπικής ζωής ενός καινοτόμου δημιουργού. Ενός δημιουργού που αγαπήθηκε, μυθοποιήθηκε, αλλά έγινε και αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους μαθητές και ομότεχνούς του.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]