( . . .) Στο έπιπλο αποτυπώνονται για άλλη μια φορά τα πολλά πρόσωπα της ανθρώπινης τραγωδίας αισθητικά - συμβολικά. Φαντασία χωρίς σύνορα, έτσι ήταν πάντα το φυσικό περιεχόμενο και η Τέχνη του ανθρώπου. Το κάθισμα - αμίλητος σύντροφος `αρθρώνει` τον κρυμμένο του λόγο, το συρτάρι με τα κρυμμένα τραγούδια ανοίχτηκε.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
