(. . . ) Με αφετηρία ορισμένα κριτήρια στρατηγικής σημασίας, αποκαλυπτικά της εσωτερικής άρθρωσης του συστήματος -όπως η διάκριση μεταξύ αφηγηματικής πράξης, αφηγημένης ιστορίας και αφηγηματικού κειμένου (αφηγήματος) ή μεταξύ του ποιος λέει (αφηγητής) και ποιος βλέπει (εστιαστής)-, ο Genette οργανώνει τη μελέτη των φαινομένων σε τρία επίπεδα: των χρονικών δομών, των αφηγηματικών τόπων ή εγκλήσεων, της φωνής του αφηγητή. Με αντικείμενο αναφοράς τα έπη του Ομήρου και το «αναζητώντας το χαμένο χρόνο» του Προυστ, ο συγγραφέας πραγματοποιεί ένα συνεχές «πήγαιν` έλα» ανάμεσα στη θεωρία και στην ανάλυση των κειμένων, πετυχαίνοντας έτσι ν` αποκαλύψει «το γενικό στην καρδιά του ειδικού» και ταυτόχρονα να προσφέρει ένα υπόδειγμα εφαρμογής της μεθοδολογίας σε συγκεκριμένα κείμενα. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]