«Διάσπαρτα στα νησιά των Κυκλάδων, γκρίζες πινελιές στις πλαγιές ή στις κορυφές άδενδρων βουνών, λευκές οπτασίες σε γειτονικούς προς τα χωριά ελαιώνες, τα αλειτούργητα ξωκλήσια κρατούν εφτασφράγιστα τα μυστικά τους. Ποιος ταπεινός βοσκός ή αγρότης έχτισε στην ερημιά του κάμπου, δίπλα στον δικό του τον μιτάτο, τον οίκο του Θεού για να` χει συντροφιά τον συνώνυμο άγιό του· ποια μάνα, στην ώρα της αρρώστιας του παιδιού της, ζήτησε τη βοήθεια της Παναγίας και της πρόσφερε το τάμα της· ποιος μετανιωμένος αμαρτωλός θέλησε να εξιλεωθεί για τα πλημμελήματά του; Κι ακόμη ποιος σμίλεψε την πέτρα και ποιος ζωγράφος ανιστόρησε σκηνές από την Καινή Διαθήκη, αυστηρές και σεβάσμιες μορφές αγίων κι αντί για τα` όνομα του χάραξε την επιγραφή: `Δέησις του ταπεινού, εν γράμμασιν ου λέγω, Θεός γαρ οίδεν, ο ετάζων καρδίας`;
Αφιερωμένα σε αγίους, συχνά φερώνυμους μελών της οικογένειας του ιδρυτή, αλλά και σε σπάνιους στο ορθόδοξο αγιολόγιο -αγία Λεσβία, άγιος Κήρυκος, άγιος Σισώης, άγιος Παχώμιος, αγία Πακού (Υπακοή)- με το ρυθμό τους, με τα λείψανα των τοιχογραφιών τους και με τις μισοσβησμένες επιγραφές, τα ξωκλήσια των νησιών οριοθετούν κοινωνικά φαινόμενα και αποτελούν κρίκους μακραίωνης ιστορίας». (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]