Ο κυρ-Μενέλαος ήταν ένας αγαπητός και πολύ σοφός τυφλοπόντικας. Είχε ζήσει πάρα πολλά χρόνια και ήξερε σχεδόν τα πάντα - ακόμα και ότι σύντομα θα ερχόταν η μέρα του να πεθάνει. Ο κυρ-Μενέλαος δεν φοβόταν το θάνατο. Ήξερε ότι όποιος πεθάνει αφήνει πίσω του το σώμα του και επειδή έβλεπε ότι το δικό του σώμα δεν λειτουργούσε πια πολύ καλά (καθόλου όπως παλιότερα), δεν τον ένοιαζε και πολύ να πεθάνει. Αυτό όμως που τον απασχολούσε ήταν πώς θα νοιώθαν οι φίλοι του όταν αυτός δεν θα ήταν πια μαζί τους. Τους είχε ήδη πει ότι κάποια μέρα εκείνος θα έμπαινε στο Μεγάλο Τούνελ του Αποχωρισμού, και τους είχε μάλιστα ζητήσει να μην στενοχωρηθούν πάρα πολύ που θα `φευγε από κοντά τους.
Μια μέρα, όπως παρατηρούσε ο κυρ-Μενέλαος ένα τυφλοποντικάκι, τον Φοίβο, να τρέχει σαν τρελό σε μια λοφοπλαγιά μαζί με το φιλαράκο του το βατραχάκι, αισθάνθηκε πολύ γέρος και πολύ κουρασμένος. Πόσο θα ήθελε να μπορούσε και αυτός να τρέξει μαζί τους! Αλλά πού να τον κρατήσουν τα γέρικα πόδια του... Κοίταζε λοιπόν τους δυο μικρούς του φίλους και απλώς χαιρόταν που τους έβλεπε να διασκεδάζουν με την ψυχή τους.
Άρχισε να νυχτώνει και ο κυρ-Μενέλαος γύρισε στο σπίτι του. Είπε καληνύχτα στο φεγγάρι που έλαμπε στον ουρανό, τράβηξε τις κουρτίνες και κατέβηκε στο σαλόνι του να κάτσει κοντά στο αναμένο τζάκι. Έφαγε το βραδυνό του φαγητό και αμέσως μετά πήγε στο μικρό του γραφείο να γράψει ένα γράμμα.
Έπειτα βολεύτηκε στην κουνιστή του πολυθρόνα κοντά στο τζάκι, και σιγά σιγά αποκοιμήθηκε... Και τότε είδε ένα πολύ ωραίο όνειρο, πιο ωραίο από κάθε άλλο όνειρο που είχε δει στη ζωή του. [. . .]