Στα τέλη της δεκαετίας του `80, κι ενόσω στ` αυτιά των απανταχού γιάπηδων αντηχούσε ακόμα το διάγγελμα του Gordon Gekko «Η απληστία είναι σωστή!» («Greed is right!»), από την ταινία Wall Street του Oliver Stone, ο οικονομολόγος Ρόμπερτ Φρανκ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Cornell, αναλαμβάνει να αποδείξει με ένα μαθηματικής ακρίβειας μοντέλο ότι η ενάρετη/συνεργάσιμη συμπεριφορά αμείβει/δικαιώνεται. Το θεώρημά του είναι ευπρόσδεκτα απλό: Είναι/γίνεται κανείς «έντιμος», προκειμένου να πείσει τους άλλους να «παίξουν» μαζί του. Από το παιχνίδι αυτό, που περιλαμβάνει τόσο το όφελος από τη συνεργασία όσο και το πολλαπλάσιο ενδεχομένως κέρδος από μια περιστασιακή «λαδιά» που ελπίζουμε πάντα ότι θα παραμείνει ατιμώρητη, αποκλείονται εκ προοιμίου εκείνοι που δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη, καθώς δεν έχουν ασκηθεί όσο πρέπει στα έργα της αρετής. (. . .) Πειθόμαστε (. . .) ότι η σύνεση δεν έχει παρά ελάχιστη σχέση με την ψυχρή λογική - πολύ περισσότερο της ταιριάζουν και την εκφράζουν τα ανθρώπινα πάθη (αισθήματα οργής, δικαίου, οίκτου, ενοχής, αγάπης).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]