Η υποδομή κάθε ανθρώπινης κοινότητας είναι το πολίτευμα. Από αυτό εξαρτάται η ευποιία, η ευπραγία και η ευζωία της. Αυτό μόνο οι αρχαίοι Έλληνες το συνειδητοποίησαν και δημιούργησαν το πολίτευμα στο οποίο ο δήμος ήταν το ανώτατο πολιτειακό όργανο. Οι πολίτες αναδεδειγμένοι στα αξιώματα με κλήρωση ή -σπανιότερα- με εκλογή, είχαν, κατά κανόνα, θητεία ενιαύσια και μη επαναλήψιμη. Μετά το τέλος της λογοδοτούσαν. Αυτή ήταν η αρχαία ελληνική πολιτική διαδικασία. Η παιδεία των αρχαίων Ελλήνων απέβλεπε προς αυτή, γιατί χάρη σ` αυτή άνθησαν πολίτες και πόλεις. Διεπόταν από τις ρήσεις «Φιλοκαλούμεν μετ` ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας» καθώς και «Νους υγιής εν σώματι υγιεί». Διπλός στόχος της ήταν να κάνει τον νέο άνθρωπο πολίτη ικανό να υπερασπιστεί το πολίτευμα της πόλης του κατά κάθε εσωτερικής ή εξωτερικής επιβουλής. Ο στόχος αυτός ενέπνεε τον νέο πολίτη και του έδινε τη γνωστή αρχαία ελληνική ιδιαιτερότητα.
Ο βρετανός συγγραφέας με την ευρυμάθειά του και ο μεταφραστής με τα πλούσια σχόλιά του αναλύουν πολύ γλαφυρά τον διπλό στόχο της ελληνικής παιδείας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]