Κείμενα θεωρητικής προβληματικής και πολιτικής πολεμικής, που προσπαθούν να δώσουν απάντηση στο ερώτημα Τι είναι τα Μέσα Επικοινωνίας; - και τι πρέπει, τι μπορούμε να κάνουμε με αυτά; Στο πρώτο μέρος ο Δ. Κ. Ψυχογιός διερευνά το ερώτημα αξιοποιώντας τα εργαλεία της σημειωτικής και των θετικών επιστημών. Βασιζόμενος στις θεμελιώδεις έννοιες της επικοινωνιακής θεωρίας (πληροφορία, μήνυμα, νόημα, σήμα, σημείο, σύμβολο, πομπός, δέκτης, υλικό, λογισμικό), καταλήγει σε συμπεράσματα που δεν είναι απολύτως τετριμμένα: ότι στη διαμεσολαβημένη επικοινωνία την πρωτοκαθεδρία έχει ο δέκτης, ότι τα Μέσα Επικοινωνίας είναι σημαντικά για την κατανόηση των εννοιών χρόνος και γνώση, ότι ο πλούτος των κοινωνιών θα εξαρτάται όλο και περισσότερο από τη χρήση των Μέσων Επικοινωνίας - αλλά όμως στην Ελλάδα φοβόμαστε τα μέσα και τη γνώση. Στο δεύτερο μέρος ο συγγραφέας επιχειρηματολογεί, με τρόπο πολεμικό, αναλυτικό και συχνά χιουμοριστικό, τόσο κατά της διαπλοκολογίας και της μεντιοφοβίας όσο και κατά των «κακώς κειμένων» του Τύπου, της ραδιοφωνίας και της τηλοψίας. Υποστηρίζει πως η συζήτηση για τα μέσα στη χώρα μας κυριαρχείται από τη θέληση των πολιτικών να τα ελέγξουν και από τη βιαιότητα των ανταγωνισμών ανάμεσα στις μεντιακές επιχειρήσεις. Περιγράφει τις λειτουργίες των μέντια, με αναφορά σε συγκεκριμένα περιστατικά, ώστε μέσω της απάντησης στο ερώτημα «τι είναι τα Μέσα;» να καταλήξουμε να τα εκτιμήσουμε, να μάθουμε να τα χειριζόμαστε σωστά - και να τα αγαπήσουμε. Οι σκέψεις που αναπτύσσονται εδώ συνεχίζονται στο βιβλίο Τα Έντυπα Μέσα Επικοινωνίας: από τον πηλό στο Δίκτυο, που μελετά την εξέλιξη των Μέσων Επικοινωνίας και τη σημερινή τους κατάσταση, και στο βιβλίο Οι Λέξεις και οι Αριθμοί, που ασχολείται με την εμφάνιση της αλφαβητικής γραφής και τη σχέση της με τα μαθηματικά και τα επιστημονικά σημειωτικά συστήματα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]