Άμα δε μ` είχανε φέρει εδώ πέρα, θα σου `λεγα ότι αυτή η ιστορία μιλάει για την τρέλα. Γιατί έτσι ξεκίνησε. Εγώ νόμιζα ότι ήμουνα αόρατος κι όλα γύρω μου γίνονταν στάχτη. Κι η Ιντιφάντα που περιμένανε νόμιζα ότι ήτανε κορίτσι. Τέτοια νόμιζα και βρέθηκα στο στόμα του λύκου. Τώρα, για τον κύριο Άκερμαν, τι να σου λέω. Όλοι στο «Σεν Τροπέ» τον είχαμε για φάντασμα. Παλιά ήτανε και στο Άουσβιτς. Ήξερα απ` αυτά επειδή οχτώ μήνες ήμουνα και γαμώ τους Εβραίους. Του θανατά δηλαδή. Βέβαια, είχα γίνει και μουσουλμάνος. Αλλά και χριστιανός είχα γίνει κι αυτό με τσάκισε. Λόγω ενοχών, βασικά. Τέλος πάντων. Το θέμα είναι ότι κάποια στιγμή πλάκωσε κι ο κύριος Μέρνακ κι η ιστορία έγινε ακόμα πιο τρελή. Αλλά δε μιλάει για την τρέλα. Α, όχι. Όσο σκέφτομαι, μάλιστα, το αγόρι στην αποβάθρα, νομίζω μιλάει για την τρυφερότητα. Επειδή αυτό περιμένουμε πάντα. Κάποιον να μας ψιθυρίσει: «Είμαι εδώ. . . Είμαι εδώ. . .» Όσο τρελό κι αν είναι.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]