Ένα μήνυμα: Η γενιά της πιο οικτρής διάψευσης των ελπίδων, η `γενιά της φάπας`, υπάρχει ακόμα. Επιμένει να ζει και να ελπίζει. Σε κάποια διαλείμματα του τραγικού οδοιπορικού της, κοιτάζει προς τα πίσω. Αναπολεί τα τραυματισμένα οράματά της. Μετράει τις μεγάλες της απώλειες, τις υπέρμετρες θυσίες της, τα εξανεμισμένα κέρδη της. Απολογείται για τα λάθη της. Αναρωτιέται για τα πάθη της. Περηφανεύεται για τους αγώνες της. Καταγγέλλει τους εμπόρους των ιδανικών της και τους πλαστογράφους της ιστορικής της διαδρομής...
Ένας έφηβος εκείνης της γενιάς: Οι περιστάσεις τον έκαμαν να ωριμάσει νωρίς, να μεγαλώσει απότομα, ξαφνικά. Χωρίς παραμύθια, χωρίς παιχνίδια. Στη μάχη για τη ζωή. Για την επιβίωση. Είναι ένα παιδί που του λείπει η παιδικότητα. Αλλά δεν το δείχνει. Το κρατάει βαθιά μέσα του. Τα βράδια στη μοναξιά του στυλώνει τα μάτια του στ` αστέρια κι ονειροπολεί, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου...
Μία εποχή σκληρή κι αδυσώπητη, στην οποία κυριαρχούν οι άνεμοι της βίας και τα αδελφοκτόνα πάθη και η ανθρωπιά είναι χαμένη πίσω από το ψυχρό γυάλινο μάτι...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]