Συνηθισμένοι να βλέπουμε την ανάγκη της «άμυνας» απέναντι στην ηλεκτρονική διακίνηση των πληροφοριών -μεταξύ αυτών και των προσωπικών δεδομένων-, κινδυνεύουμε να χάσουμε τον κόσμο που ανοίγεται μπροστά μας με την τεχνολογία της πληροφορικής: τον κυβερνοχώρο ως ένα νέο πεδίο δυνατοτήτων και ενεργητικής δραστηριοποίησης καθενός για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας. Στο επίκεντρό του βρίσκεται η «πληροφορία», ως αγαθό με πολύ ευρύτερη αξία για την οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική ζωή από την παραδοσιακή «πληροφόρηση».
Νομική έκφραση αυτής της προοπτικής αποτελεί το άρθρο 5Α παρ. 2 που προστέθηκε με την αναθεώρηση του 2001 στο Σύνταγμά μας και το οποίο αναγνωρίζει τη συμμετοχή καθενός στην Κοινωνία της Πληροφορίας ως συνταγματικό δικαίωμα. Σ` αυτό το δικαίωμα αντιστοιχεί η υποχρέωση του Κράτους να διευκολύνει με κάθε πρόσφορο τρόπο τη διαχείριση των πληροφοριών στον κυβερνοχώρο. Τι σημαίνει, όμως, πρακτικά η υποχρέωση αυτή και πώς δεν θα καταλήξει ένα απλό ευχολόγιο;
Την απάντηση μπορεί να τη δώσει τόσο ο νομοθέτης όσο και η διοίκηση, με την ανάληψη δράσεων και την προώθηση συγκεκριμένων μέτρων. Με δυο λόγια, με τη συγκρότηση μιας συνεκτικής πολιτικής. Βασικές πτυχές αυτής της προβληματικής πραγματεύονται ο Καθηγητής Θ. Κ. Παπαχρίστου, η Επίκουρη Καθηγήτρια Λ. Μήτρου, ο Βοηθός Συνήγορος του Πολίτη Αν. Τάκης και ο Δρ. Ν. Τ. Βιδάλης. Με τις συμβολές τους επιχειρούν να αναδείξουν τις προϋποθέσεις για τη διασφάλιση και την πραγμάτωση του δικαιώματος συμμετοχής καθενός στην Κοινωνία της Πληροφορίας.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
