Η ανάγκη επιστροφής της σκιάς στην ποίηση και στο όνειρο συνέτεινε στη δημιουργία των παραμυθοδραμάτων, των θρύλων και λαϊκών δοξασιών με μια πιο ελλειπτική και έντεχνη μορφή.
Το σημείο αναφοράς στην τέχνη του θεάτρου σκιών είναι το δισδιάστατο και ονειρικό κλίμα του φωτισμένου πανιού. Φιγούρες, σκηνικά, μίμηση και λόγος θα πρέπει να εναρμονίζονται με την εικαστική υπέρβαση αυτού του κλίματος. Κάθε στοιχείο που επιδιώκει τον ρεαλισμό, αντιβαίνει και επομένως διαταράσσει την αρμονική του συνοχή.
Μια σκιά στ` αχνόφεγγο πανί από μόνη της σε ταξιδεύει σε κόσμους άλλους μη πραγματικούς, ψηλά στα σύννεφα ή στους ασίγαστους λυγμούς του κάτω κόσμου. Μιλάει με την αυγή κι αποκοιμιέται στους ανέμους, πετάει σαν αετός και πίνει νέκταρ σαν τη μέλισσα. Είναι η αλήθεια μες στο ψέμα, η ανάσα και το σάλεμα της πέτρας, η φαντασία με την όψη της πραγματικότητας. Είναι το όνειρο.
Σ` αυτό το κλίμα ακριβώς θα πρέπει να συγκλίνει κάθε στοιχείο που την πλαισιώνει. Οι φιγούρες να προσαρμόζονται μεθοδικά στην κυριαρχία του μαύρου-άσπρου, τα σκαλιστά σκηνικά σε μια επίπεδη διάσταση, ο λόγος και η κίνηση σ` έναν ποιητικό ρυθμό και τέλος ο μύθος, λυδία λίθος του δράματος, να εξασφαλίζει την έννοια της ολοκληρίας μέσα από μια σειρά πράξεων και παθημάτων.