Υπάρχει μια υπομονή της άγριας φύσης -πεισματική, ακούραστη, επίμονη σαν την ίδια τη ζωή- η υπομονή που κρατάει ακίνητη για ατέλειωτες ώρες την αράχνη στον ιστό της, το φίδι στο κουλούριασμά του, τον πάνθηρα στο καρτέρι του. Η υπομονή αυτή χαρακτηρίζει ειδικότερα τη ζωή σαν κυνηγάει τη ζωντανή της τροφή. Και χαρακτήριζε τον Μπακ, που δεν έφευγε από το πλευρό της αγέλης, επιβραδύνοντας την πορεία της, ερεθίζοντας τα νεαρά αρσενικά, παρενοχλώντας τα θηλυκά και τα μικρά τους και κάνοντας το πληγωμένο ελάφι να τρελαίνεται από απελπισία. Μισή μέρα κράτησε αυτό. Ο Μπακ έκανε τις επιθέσεις του απ` όλες τις μεριές, περικλείνοντας την αγέλη μέσα σ` ένα ανεμοστρόβιλο φοβέρας, ξεμοναχιάζοντας το θύμα του τη στιγμή που ξανάσμιγε με τους συντρόφους του, εξαντλώντας την υπομονή των κυνηγημένων πλασμάτων, που είναι λιγότερη από την υπομονή των πλασμάτων που κυνηγούν...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]