Πριν τριάντα, χρόνια, στη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας, σχεδίασα σε ένα κομμάτι χαρτιού μια ιστορία. Είχα βάλει ως τίτλο `Το κουμπί` και μιλούσα για έναν άνθρωπο που κατασκεύασε αναγκαία -λόγω ειδικών συνθηκών- μια δικαιολογία ύπαρξης, ένα στόχο ζωής, για να συνεχίσει να υπάρχει. Μέσα από ένα απλό, ασήμαντο κουμπί. Είχα γράψει ακόμα και το τέλος της ιστορίας. Σε δέκα αράδες. Το χαρτί αυτό, την ύπαρξη του οποίου με την πάροδο των ετών ξέχασα, είχε κρατήσει ο φίλος Γιώργος Χαϊδάς. Ο οποίος πριν τρία περίπου χρόνια με ξάφνιασε και με συγκίνησε, θυμίζοντάς μου την ιστορία `του κουμπιού`. Τότε μου παρέδωσε τη σελίδα που είχε κρατήσει για τρεις περίπου δεκαετίες, λέγοντάς μου: `Θυμάσαι το `Κουμπί`; Μου το είχες δώσει ως σχεδίασμα του πρώτου θεατρικού σου έργου. Σ` το επιστρέφω`. Μου δίνει τη μία και μοναδική σελίδα και αυτό ήταν το έναυσμα. Ξαναδιαβάζοντας τις δέκα αυτές αράδες, ιδίως το τέλος της ιστορίας, συνειδητοποίησα ότι στα τριάντα χρόνια που μεσολάβησαν το θέμα παρέμενε άκρως επίκαιρο. Και έτσι, σε ένα μήνα στην Άνδρο, γράφτηκε το `Κουμπί`. Οι διακόσιες λέξεις της μίας σελίδας έγιναν έντεκα χιλιάδες διακόσιες λέξεις...

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]