Ο επιστήμονας, στο μέτρο που παράγει επιστημονικό έργο, αποτελεί παράγοντα πολιτισμικής διαμόρφωσης, επιδρώντας θετικά ή αρνητικά στην εξέλιξη της κοινωνικής δομής. Λόγω αυτού του ρόλου του δεν μπορεί να υπαινίσσεται και να επικαλείται την ουδετερότητα της επιστήμης, μένοντας έξω από τη διαμόρφωση του εκάστοτε θεολογικού ή κοινωνικού γίγνεσθαι. Αυτό το οποίο γνωρίζουν πολύ καλά οι μελετητές της ιστορίας των επιστημών είναι ότι: το τέλος μιας μεγάλης επιστημονικής επανάστασης σηματοδοτεί την αρχή μεγάλων κοινωνικών ανακατατάξεων. (. . .) Ο επιστήμονας τη στιγμή της μεγάλης πολιτισμικής κρίσης, όπως και σε άλλες αντίστοιχες περιόδους, οφείλει να τολμήσει να αποτελέσει τον ισχυρό βραχίονα για το ξεπέρασμα της κρίσης, εκφραζόμενος ελεύθερα σε όλα τα επίπεδα, ασχέτως του κοινωνικού και επαγγελματικού κόστους που πολλές φορές μπορεί και να είναι τεράστιο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]