"Γιατί εκείνο που είχαμε αντικρίσει στο μισόφωτο της ερειπωμένης αίθουσας με τους δράκοντες ήταν πέρα από κάθε εμπειρία, πέρα από κάθε γνώση κι επιστήμη. Δεν ήταν η μορφή τους που μας πανικόβαλε έτσι -αυτό δεν ήταν τίποτα. Ούτε καν το γεγονός ότι, αν και μετάλλινα, είχαν κίνηση. Εκείνο που μετρούσε ήταν το γεγονός ότι, μόλο που ήταν μετάλλινα, είχαν κινηθεί συνειδητά, με λογική και βούληση. Ήταν κομμάτια από μέταλλο με νόηση! Αυτό... αυτό ήταν και το πιο απίστευτο, το πιο τρομερό απ’ όλα. Το γεγονός ότι είχαν δική τους νόηση (!) αλλά και δύναμη. Ένας Ηρακλής συμπιεσμένος στις διαστάσεις του Κοντορεβυθούλη -με δική του σκέψη. Οι κεραυνοί του Δία ενσαρκωμένοι σε κομματάκια από μέταλλο -αλλά με δική τους νόηση. Το αδρανές και το ακίνητο είχε αποκτήσει κίνηση, βούληση, συνείδηση -και δική του νόηση."