Στα μέσα του 17ου αιώνα, ένας απελεύθερος δούλος, ζωγραφίζει το πορτρέτο της δόνιας Γράθια δε Μενθόδα, διάσημης παλλακίδας της εποχής, και ενός αγοριού, προστατευόμενού της, εραστή της μετά και τέλος, συζύγου της, του Πάμπλο δε Κορεδέρα. Έκτοτε, το πορτρέτο γνώρισε μύριες περιπέτειες, άλλαξε κάτοχο πολλές φορές, ταξίδεψε σε τόπους εξωτικούς, ταλαιπωρήθηκε, ακρωτηριάστηκε, επιζωγραφίστηκε, το είδαν πολλοί και με πολλούς τρόπους σε πολλές εποχές. Στην εποχή μας κάποιος το ανακαλύπτει και μέσα από τη διαδικασία αποκατάστασής του αποκαλύπτεται -ή μήπως όχι;- η πραγματική ιστορία των εικονιζομένων σ` αυτό. Στο `Όνειρο της Βενετίας`, η ισπανίδα συγγραφέας ύφανε με περισσή επιδεξιότητα έναν περίτεχνο τάπητα σύμφωνα με τις υποδείξεις του Χένρι Τζέις, που οι πτυχές και τα σχέδιά του αποκαλύπτονται και αλληλοφωτίζονται διαδοχικά στα πέντε κεφάλαια-επεισόδια του βιβλίου, διατηρώντας, ωστόσο, ακόμα και μετά τον τελευταίο κόμπο της ύφανσής του, την αινιγματική του γοητεία, πολλαπλασιασμένη μάλιστα από την αίσθηση του αναγνώστη ότι έχει περιπλανηθεί σε έναν λαβύρινθο, από τη μαγεία του οποίου δεν θέλει να βγει.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]