«Μπορώ να σας πω μονάχα όσα ξέρω από διαδόσεις», αποκρίθηκε ο γερο-θαλασσόλυκος. «Λένε πως πειρατές κούρσεψαν το καράβι, πως έκοψαν το λαρύγγι του καπετάνιου και πως καταδικάστηκαν να πλέουν δίχως αναπαμό ως τη συντέλεια του κόσμου». «Λάθος!» φώναξε ο Σρίφτεν. «Ο καπετάνιος είναι ακόμα πάνω στο καράβι· αυτός προκάλεσε όλο το κακό! Λένε μάλιστα ότι, όπως και κάποιος άλλος που βρίσκεται τώρα ανάμεσά μας, εγκατέλειψε μιαν όμορφη γυναίκα που λάτρευε». «Και πως μπορεί να το ξέρει κανείς αυτό, πλοηγέ;» «Γιατί διαρκώς επιθυμεί να της στείλει ένα γράμμα με κάθε σκάφος που συναντά. Αλίμονο, ωστόσο, στο καράβι που θα δεχτεί! Είναι βέβαιο πως θα χαθεί αύτανδρο». «Κι εσείς πως τα ξέρετε όλα αυτά; Είδατε ποτέ το καράβι;» «Ναι, το είδα! Ξεφώνισε ο Σρίφεν, μα την ίδια στιγμή, λες και μετάνιωσε, έπνιξε την κραυγή του πίσω από το γνωστό του σαρκαστικό γέλιο. [. . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]