Η απεικόνιση ενός ορισμένου ανθρώπου ήταν και παραμένει μια δύσκολη υπόθεση τόσο για τη ζωγραφική, όσο και για τη γλυπτική. Η προσωπογραφία, το πορτρέτο, δεν αποδίδει απλά τα χαρακτηριστικά του απεικονιζόμενου, αλλά προπάντων τον ψυχισμό του, τα ιδιότυπα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Τα χαρακτηριστικά αυτά δεν ταυτίζονται με τα εξωτερικά γνωρίσματα μιας μορφής, αλλά απορρέουν κυρίως από την έκφρασή της. Σ` αυτό ακριβώς το σημείο επικεντρώνεται η ιδιαιτερότητα του πορτρέτου. Επιχειρεί να συλλάβει και να αποδώσει την έκφραση του ατόμου, που απεικονίζεται, και η οποία είναι το καταστάλαγμα ψυχικών διεργασιών και αντιδράσεων. Γι` αυτό ο προσωπογράφος δεν πρέπει να είναι μόνο καλός ζωγράφος, αλλά και καλός ψυχολόγος. Οφείλει, πέρα από την αναγνωρίσιμη καταγραφή των εξωτερικών χαρακτηριστικών της απεικονιζόμενης μορφής, να καταγράψει όλα εκείνα τα στοιχεία, που συνυφαίνουν το φάσμα της ιδιαιτερότητας ενός ανθρώπου. Αυτή η δυσκολία είναι ο λόγος της καθυστερημένης εμφάνισης του πορτρέτου σε μια καλλιτεχνική περίοδο. [...]
καθηγητής Στέλιος Λυδάκης, διευθυντής του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών (Ιδρύματος Βούρου - Ευταξία)
